Nowicjat jest przede wszystkim miejscem formacji. Przygotowujemy się do życia zakonnego przez pełne dwa lata, poznajemy Towarzystwo Jezusowe, a zakon poznaje nas. W życiu jezuity są trzy probacje.
Pierwszą z nich nazywamy kandydaturą.
W tym okresie, pod przewodnictwem Anioła (jednego z nowicjuszy drugiego roku) kandydat poznaje kolegium, przyswaja sobie obowiązujące zasady, wdraża się w plan dnia, oswaja się z nowicjackim rytmem
i rozpoczyna swoją przygodę życia, którą jest bycie towarzyszem Jezusa. Kandydatura, po około miesiącu, kończy się obrzędem introdukcji, który wieńczy pierwszą probację, a rozpoczyna drugą. Kandydat staje się nowicjuszem pierwszego roku.

Kolejną, właściwie najważniejszą z prób, są miesięczne rekolekcje – Ćwiczenia Duchowe św. Ignacego z Loyoli, naszego założyciela i duchowego ojca. Rekolekcje te w żargonie ignacjańskim nazywane są Wielkimi Rekolekcjami. Jest to wyjątkowy, poświęcony wyłącznie Bogu, czas. Droga prawdziwej odnowy, rozeznania, oczyszczenia i przemiany, która ma doprowadzić do skierowania całego życia ku Stwórcy.

Tuż po Wielkich Rekolekcjach wyruszamy służyć chorym posługując jako wolontariusze w szpitalach i hospicjach. Dwójkami zostajemy posłani na różne oddziały, by tam służyć, nierzadko przede wszystkim przez proste bycie z cierpiącym, samotnym człowiekiem. Próba ta jest niesamowita w swojej nieprzewidywalności.Tutaj poznaje się inny świat, który zaskakuje z  jednej strony bezradnością, a z drugiej nadzieją, której nie da się wypowiedzieć. Szpital to miejsce leczenia ciała, które nierzadko wymaga także uzdrowienia ducha.

Pierwszą próbą nowicjusza drugiego roku jest tzw. próba katechetyczno-wspólnotowa  Nowicjusze wyjeżdżają po dwóch do jezuickich placówek, by w tamtejszej wspólnocie żyć i pracować. Od starszych współbraci uczymy się naszego sposobu postępowania, codziennego życia i pracy w dynamicznej wspólnocie. Zadaniem nowicjuszy jest tym razem bycie nauczycielem w szkole – katechetą z prawdziwego zdarzenia. Uczymy w szkole, jednocześnie ucząc samego siebie.

Następną próbą nowicjusza drugiego roku jest tygodniowa pielgrzymka o
„żebraczym chlebie”, czyli bez pieniędzy, bez ustalonych noclegów, nie przyznając się nawet do bycia raczkującym zakonnikiem. Nowicjusz w drogę wybiera się jako prawdziwy pielgrzym, zdając się wyłącznie na Opatrzność i ludzką życzliwość. Żeby po drodze można było świadczyć o miłości braterskiej, wybieramy się w pielgrzymkę dwójkami. Jeśli komuś ufności względem Boga brakuje, tutaj będzie miał przestrzeń, aby doświadczyć opieki Pana.